Particuliere beveiliging,” zei ze. “De eigenaar is een hele goede vriend van mij. Ik vertrouwde Cheryl niet om stilletjes te vertrekken. »
Natuurlijk deed ze dat niet. Ik had ook niet verwacht dat Cheryl stilletjes zou vertrekken.
Een man met een zwart pak en stropdas | Bron: Unsplash
Cheryl snoof de trap op en mompelde in zichzelf.
‘Schiet op,’ zei tante Janine tegen hem.
Op een gegeven moment probeerde ze de slaapkamerdeur dicht te slaan, maar de beveiligingsman opende hem weer en keek zwijgend toe hoe ze inpakte.
Een vrouw die een koffer inpakt | Bron: Pexels
Ik stond in de keuken, klemde me vast aan de rand van het aanrecht, de herinnering aan mijn vader die lachte terwijl hij pannenkoeken verbrandde, speelde in mijn achterhoofd.
“Ze zijn… knapperig, Ellie,’ had hij gezegd, terwijl hij door zijn lach heen snoof. “Ik weet zeker dat ze perfect zullen zijn met slagroom en honing?”
Een pannenkoek in een pan | Bron: Unsplash
Cheryl had 47 minuten nodig om naar beneden te komen en sleepte twee overvolle koffers achter zich aan. Zijn gezicht was gevlekt, zijn mond strak, maar zijn ogen waren helder als glas en glansden. Het was alsof ze haar tranen had ingehouden die ze niet verdiende te vergieten.
Ze stopte voor de voordeur en draaide zich toen om alsof ze iets te zeggen had, misschien een verontschuldiging of een laatste prik… Of iets opgeschreven om je beter te voelen.
Een vrouw die haar gezicht vasthoudt | Bron: Pexels
Maar dat gebeurde niet.
Ze schudde alleen maar haar hoofd, keek naar beneden en ging als een geest het zonlicht tegemoet. Een van de zwarte SUV’s reed achter haar aan en kroop als een stille escorte door de straat.
Ik bleef in de deuropening staan en keek hoe ze verdween. Na een tijdje liep ik de keuken in.
Tante Janine bewoog zich met stille gratie en stak de keuken over om zichzelf twee glazen water in te schenken. Ze gaf me er een zonder een woord te zeggen, en we zaten aan de eettafel waar ik mijn huiswerk maakte terwijl papa soep roerde op het fornuis of probeerde een curry na te maken waar mijn moeder dol op was.
Een curry bord | Bron: Unsplash
“Gaat het, mijn liefste?” vroeg tante Janine.
Ik knikte, maar ik denk dat het meer een gewoonte was dan een waarheid.
“Ik denk het wel,” zei ik.
We zaten stil. De koelkast spinde. Buiten schreeuwde een vogel een keer en werd ergens op straat beantwoord.
Een lachende bejaarde zittend aan een tafel | Bron: Pexels
“Weet je, ik mis je moeder echt, Ellie”, zegt ze. “Vooral zijn pecantaart. Ik heb er lang over nagedacht. Ik ben slecht in bakken, maar ik denk dat we het moeten proberen. »
Ik glimlachte.
“We kunnen het zeker. Papa hield mama’s kookboek bij. Het zou in de kast onder de waterkoker moeten staan. »
We vonden het receptenboek en begonnen te koken.
Aanrecht Bakingrediënten | Bron: Unsplash
“Ik heb haar altijd gehaat”, zegt tante Janine plotseling. ‘Ik weet dat dat een tendentieuze uitspraak is, Ellie. Maar het is waar. Cheryl… Mijn geest was niet op mijn gemak de eerste dag dat ik haar ontmoette. Ze probeerde het zich gemakkelijk te maken in mijn keuken. Maar je vader… Ik denk dat hij iets in haar zag dat wij niet zagen. Of misschien wilde hij niet zien wat wij zagen. »
