Waren er tekenen?
Late nachten in de brandweerkazerne. De sms’jes controleerde hij maar reageerde hij niet in mijn bijzijn. De nieuwe aftershave heb ik nooit in twijfel getrokken. De manier waarop hij op sommige ochtenden wegliep toen ik hem probeerde te kussen.
De herinneringen kwamen in een nieuw licht te staan en veranderden in iets gruwelijks.
O jee.
Een glimlachende brandweerman | Bron: Midjourney
Wat als dit niet nieuw was?
Wat als ik in een zorgvuldig geconstrueerde illusie had geleefd, een illusie waarin ik de enige was die de scheuren niet zag?
De gedachte deed me hevig rillen. Ik drukte een hand op mijn buik en probeerde de misselijkheid te kalmeren die dreigde op te komen.
Ik zou de telefoon moeten ontgrendelen. Nu. Maar mijn handen wilden niet bewegen.
Une femme debout dans une buanderie | Source : Midjourney
Parce qu’à la seconde où je le ferais, à la seconde où j’en découvrirais plus, tout changerait.
Il n’y aurait plus de peut-être. Plus besoin d’attendre une raison de lui faire confiance. Je saurais.
Et pourtant, je n’étais pas sûre d’être prête pour la réponse.
Mon cœur a claqué contre mes côtes, à un rythme erratique et paniqué. Je fermai les yeux, me forçant à stabiliser ma respiration.
Une femme qui regarde par la fenêtre | Source : Midjourney
Tu n’es pas faible, Héléna, me suis-je dit.
Je n’étais pas le genre de femme à ignorer la vérité. Je n’étais pas quelqu’un qui laissait la peur prendre des décisions à ma place.
En inspirant profondément, je me suis assise à la table de la cuisine et j’ai retourné le téléphone dans mes mains. Son poids m’a semblé plus lourd qu’il n’aurait dû l’être.
Il était verrouillé. Bien sûr, il l’était.
Een vrouw zittend aan een tafel | Bron: Midjourney
Een deel van mij voelde zich bijna opgelucht. Maar voordat ik de telefoon kon neerleggen, gleed mijn vinger eraf, waardoor het bericht opnieuw werd gemarkeerd.
Ik kan niet wachten om je vanavond te zien. Ik hou van jou!
Ik liet het vallen alsof het brandde.
De gal is omhoog, scherp en zuur. Er was geen misverstand mogelijk.
Een mobiele telefoon op een tafel | Bron: Midjourney
Ik stak mijn vingers in mijn dijen, om mezelf in de grond te verankeren.
Denken. Plannen. Reageer niet als een, Helena.
Ik moest wachten. Ik moest horen wat Tsjaad te zeggen had.
Een vrouw zittend aan een tafel | Bron: Midjourney
Maar wat als hij loog? Wat als hij me probeerde te laten geloven dat het niets was?
Dus je verbrandt alle bruggen tussen jullie twee, Helena. Je neemt de kinderen mee en vertrekt. Kijk nooit achterom.
De voordeur ging open en ik sprong bijna.
Een man die een voordeur opent | Bron: Midjourney
De stem van Chad klinkt ontspannen, warm en warm. Het was de stem van een man die niets voor zijn vrouw verborgen hield.
“Helena? Ben je thuis, schat? Hij belde.
Ik ademde scherp in en dwong mijn voeten te bewegen. Mijn handen trilden toen ik de telefoon strakker kneep en ik deed een stap door de gang.
Chad draaide zich om en stopte zijn sleutels in de keramische schaal die onze dochter, Isla, op school had gemaakt. Het was gewoon een van de duizend kleine gewoontes die ons leven samen hadden opgebouwd.
Een keramische kom voor sleutels | Bron: Midjourney
