Liefs, papa
Ik liet de brief vallen en drukte mijn handen op mijn mond. Ik kreeg geen adem. Ik huilde daar aan de keukentafel. Vreselijk, hard snikken. Mijn borst deed pijn. Mijn hele leven was veranderd in de ruimte van één pagina.
Die nacht heb ik niet geslapen.
De volgende ochtend reed ik naar Laura’s huis. Ze deed langzaam de deur open. Haar ogen waren rood, net als de mijne.
“Lees het maar,” fluisterde ze.
Ik knikte.
“Mag ik binnenkomen?”
Ze deed een stap opzij. We zaten zwijgend in haar woonkamer.
“Ik wist het pas nadat we getrouwd waren,” zei ze uiteindelijk. “Hij vertelde het me op een nacht na een nare droom. Hij trilde. Ik vroeg wat er mis was, en hij vertelde me alles.”
Ik keek haar aan. “Waarom heeft hij het me nooit verteld?”
Laura slikte moeizaam. “Hij wilde het. Zo vaak. Maar hij was bang. Bang dat het je hart zou breken. Bang dat je hem zou haten.”
Ik wreef in mijn handen. “Het klopt nu. Alles. De afstand. De stille manier waarop hij van me hield. Het voelde altijd alsof er iets werd tegengehouden.”
Hij hield meer van je dan van wat dan ook, Lily. Die brief heeft hem kapotgemaakt. Maar hij liet me beloven: als hem ooit iets overkwam, moest ik het je vertellen.
“Ik kende hem niet,” fluisterde ik. “Niet echt.”
Laura pakte mijn hand. “Dat deed je wel. Je wist alleen niet waarom hij was zoals hij was.”
Ik knikte langzaam. Er rolde een traan over mijn wang, maar ik veegde hem niet weg.
“Ik wou dat hij het me eerder had verteld.”
“Dat deed hij ook.”
We zaten weer stil. Er hoefde niets meer gezegd te worden. Maar ik wist wat ik nu moest doen.
Ik parkeerde voor het huis waar ik ben opgegroeid. Het zag er nog hetzelfde uit. Witte luiken, een nette tuin, een kleine veranda. Maar het voelde nu anders – als een plek gebouwd op geheimen.
Ik belde aan. Mijn moeder deed open, haar glimlach was er klaar voor. Die verdween zodra ze mijn gezicht zag.
“Lelie?”
“We moeten praten.”
Ze deed zonder een woord te zeggen een stap achteruit.
Mijn vader zat in de keuken koffie te drinken. Hij keek geschrokken op.
“Hé lieverd—”
“Waarom heb je het me niet verteld?” zei ik, scherper dan ik bedoelde. “Waarom heb je mijn hele leven tegen me gelogen?”
Ze wisselden een blik uit. Mijn moeder ging zitten. Haar handen trilden.
“We hebben niet gelogen,” zei ze zachtjes. “We probeerden je te beschermen.”
vervolg op de volgende pagina
