Toen ik door de deuren van de dorpskerk liep om afscheid te nemen van mijn vader, verwachtte ik getuige te zijn van een plechtig moment, gevuld met stilte en herinneringen. Maar die dag gebeurde er iets. Iets onverwachts, verontrustends. Een vrouw, gekleed in verrassend lichte kleding voor een begrafenis, liep langzaam naar de kist. En daarmee komt een heel verhaal, dat in het verleden was bevroren, weer aan het licht.
De verschijning van een vergeten belofte
Ze moet een jaar of zeventig zijn geweest. Haar voorname verschijning, haar perfect gestreken jurk en haar met emotie omgeven blik lieten niemand onverschillig. Toen haar woorden de stilte verbraken – “Eindelijk heb je me zo gezien, Daniel” – begreep iedereen dat deze vrouw meer droeg dan alleen een enkele outfit: ze droeg een oude liefde die intact was gebleven.
